Tips van Delphine

Het jaar 1780 vormde een keerpunt in de geschiedenis van het keurige Palais-Royal, toen de hertog van Orleans eigenaar van het Palais-Royal werd. Vanwege schulden besloot hij om een vastgoedproject van het paleis en de tuinen te maken. Hij liet woonhuizen, winkels, een theater en arcades aan de randen van de tuin bouwen, en plaatste in het midden van de tuin een spectaculair circus en een paardenrenbaan.

Het trok enorm veel bezoekers: aan de vooravond van de revolutie was het Palais-Royal the-place-to-be van Parijs, maar financieel gezien waren de investeringen veel groter dan de inkomsten. Niet alleen moest hertog Orléans daarom alle panden verkopen, maar ook zijn kastelen.

Tijdens de Franse Revolutie bleven de tuinen belangrijk. Enkele dagen voor de bestorming van de Bastille riep Camille Desmoulins er burgers op om in opstand te komen .

Revolutionaire leiders kwamen hier bijna elke avond bijeen. Ook Napoleon was hier een vaste bezoeker. Het was overigens de enige plek in Parijs waar de politie niet kwam. Prostitutie en kansspelen tierden er daarom welig.

Nadat Lodewijk de 16e onder de guillotine verdween, veranderde de hertog van Orléans zijn adellijke naam snel in Philippe Égalité en ook het paleis kreeg een nieuwe naam:  Palais-Égalité. Het mocht niet baten: enkele maanden later werd ook Philippe naar de guillotine geleid. In 1800 kreeg het paleis weer een keurige functie: Napoleon maakte er een rechtbank van.

In de tuinen vind je overigens ook het kleine kanon waar Joost zo van schrikt: het gaat precies om 12 uur af. Hoe dat kan? Het kleine kanon staat op de (vroegere) meridiaanlijn en de zon brandt (mits het goed weer is) via een loep een draad door, waardoor het kanon afgaat. Het dateert uit de tijd dat de horloges niet al te nauwkeuring waren. Om 12 uur kon iedereen zijn horloge weer gelijk zetten. Tegenwoordig gaat het alleen nog maar af tijdens de Journées Européennes Du Patrimoine, in 2019 zijn die op 15 en 16 september.

Als je tegenwoordig door de tuinen loopt, krijg je de indruk dat je in twee tijdperken staat. Aan de ene kant zie je een klassieke tuin en aan de randen staan nog steeds galerijen met chique winkels. Vergane glorie, alhoewel de gebouwen momenteel opgeknapt worden.

Aan de andere kant staan moderne, symmetrisch geplaatste zwart-witte zuilen op verschillende hoogtes. De kunstenaar noemde zijn controversiële kunstwerk ‘Twee Plateaux’: op zich zijn alle zuilen even lang, maar ze staan op een ondergrond die verschillende hoogtes heeft. Het kunstwerk heeft een paar keer op de nominatie gestaan om gesloopt te worden, maar sinds enkele jaren hebben de Parijzenaren zich toch met het kunstwerk verzoend. Oordeel zelf maar!